U bent allen van harte welkom in aula Andreas Vesalius, E 1001 (gebouw E)
vrijdag 4 mei 2012
Woensdag 9 mei!!!
Op woensdag 9 mei om 20u geven de studenten een presentatie over hun ervaringen aan geïnteresseerden.
U bent allen van harte welkom in aula Andreas Vesalius, E 1001 (gebouw E)
U bent allen van harte welkom in aula Andreas Vesalius, E 1001 (gebouw E)
zaterdag 21 april 2012
donderdag 19 april 2012
Donderdag 19 april
Met pijn in het hart, groeten we u voor een laatste keer:
Dag beste vriendjes, vriendinnetjes en familieleden
Toen heel Manila nog lag te ronken staan 21 mottige KULAK studenten om kwart voor vijf op, onder het vriendschappelijke gezag van de Three Gees. Het ontbijt bestaat uit Mc Donalds pannenkoeken, lekker gezond en typisch Filipijns. Het slapen op de bus verloopt moeizaam, en eenmaal men in slaap gesukkeld (de één op de grond, de ander met z'n gezicht plakkend tegen de ruit), worden we gewekt voor het bewonderen van een klein uitgevallen vulkaan op de verkeerde plaats. Gelukkig hebben we hem tijdens de terugreis op een geschikt viewpoint in al z'n glorie kunnen bewonderen.
De busrit houdt abrupt op met de mytische woorden: 'the bridge collapsed'. Moedig als we zijn, zetten we de tocht al wandelend verder. Niet veel later nemen we een traditionele boot richting het aards paradijs. Onze ogen geven zich de kost aan de aanwezige luxe en natuurpracht.
Zo snel mogelijk verzamelen we ons snorkelgrief bestaande uit beschermende watergummies, zwemvliezen, snorkel en duikbril. Al snel treden we het rijk der vissen binnen en blijven we ons vergapen aan de pracht van Gods diversiteit. Spoedig komt Nemo samen met z'n vriendjes ons tegemoet. Het snorkelen wordt enkel onderbroken voor de nodige energiestops en het opnemen van het zon (de ene neemt de zon als vriend (verschoeperd) de ander als vijand (licht verschoeperd)). Op het einde menen sommigen onder invloed van een serieuze zonneslag een schildpad achtervolgd te hebben. Tegen drie uur nemen we met pijn in het hart afscheid van een paradijs op aarde.
Eenmaal op de bus ontdekken we een frequent voorkomend filipijns kwaaltje: de airco heeft het begeven... Na een kleine tussenstop (platte band) wordt de karaoke op gang getrapt door de venten op de achterste rij. Na enige tijd voegen anderen (vrouwen) zich toe om het muzikale niveau wat op te krikken.
Om half negen komen we toe en snellen we meteen naar het feestmaal: kip met frietjes. ¨Pater Mark heeft nog een verrassing in petto en trakteert ons met buko (kokosnoten) gevuld met ijs.
Op dit moment zetten we met een ongelofelijke voldoening de laatste avond in.
Snorkel dag, super dag.
We willen onze ouders en begeleiders nog eens bedanken voor de kans die ze ons hebben gegeven. Zo'n kans, ervaring, zullen we nooit meer meemaken.
Tot in de KULAK!
Gert en Nicolas
Dag beste vriendjes, vriendinnetjes en familieleden
Toen heel Manila nog lag te ronken staan 21 mottige KULAK studenten om kwart voor vijf op, onder het vriendschappelijke gezag van de Three Gees. Het ontbijt bestaat uit Mc Donalds pannenkoeken, lekker gezond en typisch Filipijns. Het slapen op de bus verloopt moeizaam, en eenmaal men in slaap gesukkeld (de één op de grond, de ander met z'n gezicht plakkend tegen de ruit), worden we gewekt voor het bewonderen van een klein uitgevallen vulkaan op de verkeerde plaats. Gelukkig hebben we hem tijdens de terugreis op een geschikt viewpoint in al z'n glorie kunnen bewonderen.
De busrit houdt abrupt op met de mytische woorden: 'the bridge collapsed'. Moedig als we zijn, zetten we de tocht al wandelend verder. Niet veel later nemen we een traditionele boot richting het aards paradijs. Onze ogen geven zich de kost aan de aanwezige luxe en natuurpracht.
Zo snel mogelijk verzamelen we ons snorkelgrief bestaande uit beschermende watergummies, zwemvliezen, snorkel en duikbril. Al snel treden we het rijk der vissen binnen en blijven we ons vergapen aan de pracht van Gods diversiteit. Spoedig komt Nemo samen met z'n vriendjes ons tegemoet. Het snorkelen wordt enkel onderbroken voor de nodige energiestops en het opnemen van het zon (de ene neemt de zon als vriend (verschoeperd) de ander als vijand (licht verschoeperd)). Op het einde menen sommigen onder invloed van een serieuze zonneslag een schildpad achtervolgd te hebben. Tegen drie uur nemen we met pijn in het hart afscheid van een paradijs op aarde.
Eenmaal op de bus ontdekken we een frequent voorkomend filipijns kwaaltje: de airco heeft het begeven... Na een kleine tussenstop (platte band) wordt de karaoke op gang getrapt door de venten op de achterste rij. Na enige tijd voegen anderen (vrouwen) zich toe om het muzikale niveau wat op te krikken.
Om half negen komen we toe en snellen we meteen naar het feestmaal: kip met frietjes. ¨Pater Mark heeft nog een verrassing in petto en trakteert ons met buko (kokosnoten) gevuld met ijs.
Op dit moment zetten we met een ongelofelijke voldoening de laatste avond in.
Snorkel dag, super dag.
We willen onze ouders en begeleiders nog eens bedanken voor de kans die ze ons hebben gegeven. Zo'n kans, ervaring, zullen we nooit meer meemaken.
Tot in de KULAK!
Gert en Nicolas
woensdag 18 april 2012
Woensdag 18 april
Good mooorning!
Time: 9h a.m.; Place: House with no steps.
Dit is een instelling voor PWD's (people with disabilities) met fysieke beperkingen.
Het complex is opgericht door twee Limburgse zusters en werd voor 75% gefinancieerd door de Belgische regering. Dus als je wilt weten waar het belastingsgeld onder andere aan besteed wordt... Ramon en Suzy wisselen hun ervaringen uit over het leven. Daarbij krijgen we ook een aangrijpende video te zien over tahanang walang hagdanan. Met een welkomstlied van de ietwat nerveuze Ramon wordt de inleiding afgesloten. Vervolgens krijgen we een rondleiding in de verschillende afdelingen: o.a. metaalbewerking, verpakking van medicatie, houtbewerking, het opnieuw etikeren van vervallen voedingssupplementen voor varkens. We sluiten af met een winkelbezoek, waarmee we overigens de stichting steunen.
Time: 11h20 a.m.; Place: Mega Mall.
Iedereen zoekt zijn eigen weg tussen 10 000 winkels in de Mall. Lunchen, shoppen (en verdwalen) is aan de orde.
Time: 2h56 p.m.; Place: Tondo Medical center, het hospitaal in de buurt van Smokey Mountain en de squaders (of slums).
De zelfverzekerde vakbondsmilitante van de 'Alliance of the health care workers' geeft ons tekst en uitleg over de financiering en toekomstige privatisering van de NCMH (national center of medical health care). Met zijn 377 medewerkers en 250 bedden houdt het ziekenhuis het hoofd boven water. Door een tekort aan medewerkers kan bepaalde medische apparatuur niet gebruikt worden. Frappant is de kamer met 4 gewonden, waarvan 3 van een steekpartij en 1 van een schietpartij. Tondo is duidelijk niet de meest veilige buurt van Manila.
Time: 5h35 p.m.; Place: Karaokebus.
We kijken onze ogen uit op de krotten en de eindeloze elektriciteitskabels die als een spinnenweb rond Smokey Mountain hangen. Even later menen we een 5-sterrenhotel te zien maar wanneer we het nader bekijken, blijkt dit het Sint-Lukas hospital te zijn (uiterààrd een privékliniek). Joseph probeert ons op te vrolijken door als een kat te janken door de karaokemicrofoon. Het duurt niet lang vooraleer enkelen onder ons meedoen of wegdommelen.
Time: 8h24 p.m.; Place: Mary Hill.
Een stevige maaltijd staat op ons te wachten.
Na deze bewogen dag: Sit back, relax and enjoy; get in your beds, want morgen: RISE AND SHINE AT 4H45 A.M.!
Bye bye! Eveline, Honorine en Friedel.
Time: 9h a.m.; Place: House with no steps.
Dit is een instelling voor PWD's (people with disabilities) met fysieke beperkingen.
Het complex is opgericht door twee Limburgse zusters en werd voor 75% gefinancieerd door de Belgische regering. Dus als je wilt weten waar het belastingsgeld onder andere aan besteed wordt... Ramon en Suzy wisselen hun ervaringen uit over het leven. Daarbij krijgen we ook een aangrijpende video te zien over tahanang walang hagdanan. Met een welkomstlied van de ietwat nerveuze Ramon wordt de inleiding afgesloten. Vervolgens krijgen we een rondleiding in de verschillende afdelingen: o.a. metaalbewerking, verpakking van medicatie, houtbewerking, het opnieuw etikeren van vervallen voedingssupplementen voor varkens. We sluiten af met een winkelbezoek, waarmee we overigens de stichting steunen.
Time: 11h20 a.m.; Place: Mega Mall.
Iedereen zoekt zijn eigen weg tussen 10 000 winkels in de Mall. Lunchen, shoppen (en verdwalen) is aan de orde.
Time: 2h56 p.m.; Place: Tondo Medical center, het hospitaal in de buurt van Smokey Mountain en de squaders (of slums).
De zelfverzekerde vakbondsmilitante van de 'Alliance of the health care workers' geeft ons tekst en uitleg over de financiering en toekomstige privatisering van de NCMH (national center of medical health care). Met zijn 377 medewerkers en 250 bedden houdt het ziekenhuis het hoofd boven water. Door een tekort aan medewerkers kan bepaalde medische apparatuur niet gebruikt worden. Frappant is de kamer met 4 gewonden, waarvan 3 van een steekpartij en 1 van een schietpartij. Tondo is duidelijk niet de meest veilige buurt van Manila.
Time: 5h35 p.m.; Place: Karaokebus.
Time: 8h24 p.m.; Place: Mary Hill.
Een stevige maaltijd staat op ons te wachten.
Na deze bewogen dag: Sit back, relax and enjoy; get in your beds, want morgen: RISE AND SHINE AT 4H45 A.M.!
Bye bye! Eveline, Honorine en Friedel.
dinsdag 17 april 2012
Dinsdag 17 april
Go go go go go go go Charlie, it's ya birthday...Wakker worden met ballonnen en een engelenkoor, je twintigste verjaardag vieren in het warme Manila, zalig!
Nadat we ons ontbijt genuttigd hebben, springen we obviously terug de bus op en vertrekken we richting Caritas Manila. Dit is een instituut voor mensen met mentale en fysieke beperkingen. Geld wordt verkregen via donaties en de kerk, maar er is geen steun van de overheid. We zien verscheidene patiënten die zowel blind als doof zijn. Waaronder bijvoorbeeld John Carlo die bovendien ook autisme heeft. Z'n favoriete bezigheid is het beklimmen van mensen, zoals enkelen onder ons ondervinden. De verpleegsters hebben duidelijk hun handen vol met hem. Een rustiger persoon is Riza, zij is eveneens blind en doof, veroorzaakt door een complicatie van hersenvliesontstekening. Ze is de oudste bewoner in dit project en is reeds aanwezig vanaf de opening zo'n kleine 20 jaar geleden. In een andere kamer zien we enkele patiënten met cerebral palsy, wat hier klaarblijkelijk behoorlijk veel voorkomend is. Vervolgens krijgen we een glimp te zien van de revalidatieruimte waar ze naast mindervaliden ook patiënten met een beroerte behandelen.
Stiekem zijn we allemaal geraakt, vooral John Carlo heeft bij ons persoonlijk iets losgeweekt.
We vertrekken naar de eetzaal waar we een inleiding in brailleschrift en gebarentaal krijgen. Zo leren we hoe we Happy Birthday kunnen zingen in gebarentaal voor de jarige. Na een drankje en een koekje ontvangen we het feestmaal, dat was smullen! :) Gelukkig hadden we nog wat koeken liggen in de bus...
Obviously bussen we weer, deze keer richting Tala, het vroegere 'Molokai' van Manila. De lepralijders werden er vroeger geplaatst, ver weg van de stadskern, als een soort van quarantaine. Nadat we onze pakjes overhandigd hebben die we hadden meegebracht vanuit België, krijgen we uitleg door pater Paul Foulon. Hij vertelt ons over het ontstaan van Tala en over zijn jaren hier in dit 'melaatsendorp'. Acht Filippina's vergezellen ons. Initieel denken we dat het medewerkers zijn, maar het blijken leprapatiënten te zijn. Nochthans zagen ze er op het eerste zicht echt niet ziek uit. Je kan wel enkele littekens zien op hun armen, maar dit valt niet op. Ze wonen allemaal in Tala, lopen school en werken hier. In hun getuigenissen vertellen ze ons dat ze het contact verloren hebben met hun familie. Er bestaat dus nog steeds een groot taboe rond de ziekte en men is ook zeer bang om besmet te raken; ook al is dit een van de minst overdraagbare ziekten. Gelukkig kan de ziekte nu goed worden behandeld, en kunnen deze vrouwen een normaal leven leiden. Toch is bijvoorbeeld het vinden van werk heel moeilijk, mede door het taboe. Er zijn geen mannen aanwezig in de project, omdat ze volgens pater Paul niet genoeg doorzettingsvermogen hebben. (bedenkelijke blik)
We eten er nog - deze keer oprecht - een overheerlijk, gecarameliseerde banaan op een stokje, bananaque. We ontvangen er ook een boek over de Scheutisten. We lopen door een dorpje met kleurrijke huisjes speciaal gebouwd voor melaatsen en hun familie. De kinderen zijn er meer dan bereidwillig om te poseren voor een foto. Opnieuw is pater Paul onze gids. We kunnen onze materialistische zelve weer laten botvieren in het naaiatelier, waar we talloze, handgemaakte figuren kunnen kopen. Sprookjes en andere worden verwerkt in een originele creatie.
Als laatste bezoeken we een hospitaal. Daar bemerken we het sociale isolement waarin bepaalde leprapatiënten leven. Vooral bij oudere patiënten zijn de tekenen van de ziekte nog goed zichtbaar, omdat de ziekte nog niet onder controle was toen ze besmet raakten. Daarnaast krijgen we ook enkele nieuwe gevallen te zien van lepra. Hoewel er veel tegen de ziekte wordt gevochten, is ze nog niet uitgeroeid.
Net zoals gisteren hebben we een zware dag achter de rug, tijd om even te bezinnen.
Karel en Michiel
ps: het was Michiel die jarig was vandaag ;)
Foto van de dag:
Nadat we ons ontbijt genuttigd hebben, springen we obviously terug de bus op en vertrekken we richting Caritas Manila. Dit is een instituut voor mensen met mentale en fysieke beperkingen. Geld wordt verkregen via donaties en de kerk, maar er is geen steun van de overheid. We zien verscheidene patiënten die zowel blind als doof zijn. Waaronder bijvoorbeeld John Carlo die bovendien ook autisme heeft. Z'n favoriete bezigheid is het beklimmen van mensen, zoals enkelen onder ons ondervinden. De verpleegsters hebben duidelijk hun handen vol met hem. Een rustiger persoon is Riza, zij is eveneens blind en doof, veroorzaakt door een complicatie van hersenvliesontstekening. Ze is de oudste bewoner in dit project en is reeds aanwezig vanaf de opening zo'n kleine 20 jaar geleden. In een andere kamer zien we enkele patiënten met cerebral palsy, wat hier klaarblijkelijk behoorlijk veel voorkomend is. Vervolgens krijgen we een glimp te zien van de revalidatieruimte waar ze naast mindervaliden ook patiënten met een beroerte behandelen.
Stiekem zijn we allemaal geraakt, vooral John Carlo heeft bij ons persoonlijk iets losgeweekt.
We vertrekken naar de eetzaal waar we een inleiding in brailleschrift en gebarentaal krijgen. Zo leren we hoe we Happy Birthday kunnen zingen in gebarentaal voor de jarige. Na een drankje en een koekje ontvangen we het feestmaal, dat was smullen! :) Gelukkig hadden we nog wat koeken liggen in de bus...
Obviously bussen we weer, deze keer richting Tala, het vroegere 'Molokai' van Manila. De lepralijders werden er vroeger geplaatst, ver weg van de stadskern, als een soort van quarantaine. Nadat we onze pakjes overhandigd hebben die we hadden meegebracht vanuit België, krijgen we uitleg door pater Paul Foulon. Hij vertelt ons over het ontstaan van Tala en over zijn jaren hier in dit 'melaatsendorp'. Acht Filippina's vergezellen ons. Initieel denken we dat het medewerkers zijn, maar het blijken leprapatiënten te zijn. Nochthans zagen ze er op het eerste zicht echt niet ziek uit. Je kan wel enkele littekens zien op hun armen, maar dit valt niet op. Ze wonen allemaal in Tala, lopen school en werken hier. In hun getuigenissen vertellen ze ons dat ze het contact verloren hebben met hun familie. Er bestaat dus nog steeds een groot taboe rond de ziekte en men is ook zeer bang om besmet te raken; ook al is dit een van de minst overdraagbare ziekten. Gelukkig kan de ziekte nu goed worden behandeld, en kunnen deze vrouwen een normaal leven leiden. Toch is bijvoorbeeld het vinden van werk heel moeilijk, mede door het taboe. Er zijn geen mannen aanwezig in de project, omdat ze volgens pater Paul niet genoeg doorzettingsvermogen hebben. (bedenkelijke blik)
We eten er nog - deze keer oprecht - een overheerlijk, gecarameliseerde banaan op een stokje, bananaque. We ontvangen er ook een boek over de Scheutisten. We lopen door een dorpje met kleurrijke huisjes speciaal gebouwd voor melaatsen en hun familie. De kinderen zijn er meer dan bereidwillig om te poseren voor een foto. Opnieuw is pater Paul onze gids. We kunnen onze materialistische zelve weer laten botvieren in het naaiatelier, waar we talloze, handgemaakte figuren kunnen kopen. Sprookjes en andere worden verwerkt in een originele creatie.
Als laatste bezoeken we een hospitaal. Daar bemerken we het sociale isolement waarin bepaalde leprapatiënten leven. Vooral bij oudere patiënten zijn de tekenen van de ziekte nog goed zichtbaar, omdat de ziekte nog niet onder controle was toen ze besmet raakten. Daarnaast krijgen we ook enkele nieuwe gevallen te zien van lepra. Hoewel er veel tegen de ziekte wordt gevochten, is ze nog niet uitgeroeid.
Net zoals gisteren hebben we een zware dag achter de rug, tijd om even te bezinnen.
Karel en Michiel
ps: het was Michiel die jarig was vandaag ;)
Foto van de dag:
maandag 16 april 2012
Maandag 16 april
Goeiemorgen!
Na deze inleiding bereiken we Payatas: de nieuwe vuilnisbelt van Manila (de opvolger van Smokey Mountains) waarop en waarrond duizenden mensen 'wonen'. De ene helft werkt op de vuilnisbelt, de andere baten een winkeltje (begrijp: 2 houten planken met een dak) uit, zijn arbeiders,..
De regering lijkt zich niets aan te trekken van de situatie van deze mensen. Gelukkig zijn er lokale organisaties (gesteund door de kerk) die zich ontfermen over de bevolking.
Na een uitleg in de vernieuwde kerk, krijgen we de unieke kans om kennis te maken met deze ellende. We stappen uit de bus en staan perplex: overal zitten/staan/liggen mensen, links en rechts zijn er primitieve winkeltjes met groenten, vlees en vis. De geur mag echt wel stank genoemd worden. Allereerst gaan we naar het monument ter nagedachtenis van de honderden overledenen enkele jaren geleden bij een trash slide. Ze werden levend begraven. De dame die ons rondleidt, wijst ons er op dat er opnieuw gebouwd wordt op de belt en dat een nieuw drama niet uit te sluiten valt.
Vervolgens bezoeken we een van de lokale projecten: "children feeding program". Vrijwilligers maken daar 5x per week één maaltijd klaar voor de kinderen. We nemen even de tijd om kennis te maken met hen.
Als laatste gaan we naar het lokaal hospitaaltje: een team van Duitse artsen wisselt elkaar om de zes weken af zodat er het hele jaar door een arts aanwezig is voor medische basiszorg. We krijgen korte toelichting door arts Wolfgang.
Aangedaan zetten we onze tocht verder en wat we dan te zien krijgen, overtreft echt alles. We lopen tussen de huisjes door, met onze voeten in het modderige afval. Dit is niet te vatten en valt al zeker niet onder woorden te brengen. Het is schrijnend om te zien en op de bus is het muisstil. De deuren sluiten. Wij rijden weg. maar voor hen blijft deze wereld ronddraaien...
Een lunchpauze volgt.
Daarna zetten we koers naar Kiapo, een bedevaartsoord. Hier aanschouwen we Black Nazarene, het beeld dat in de jaarlijkse processie door Manila rondgedragen wordt. We kunnen er eveneens geld geven aan kerkgangers die maar al te graag voor ons bidden. Buiten wachten ons, voor de verandering, winkeltjes (voor de aandachtige blogvolger, zie eerder). Enkelen onder ons laten zich verleiden door de toekomstvoorspellers.
Toekomstvoorspellen voor dummies:
vrijgezellen zullen very very very soon geen vrijgezel meer zijn. De zoektocht naar de mysterieuze man met een N wordt gezocht. 'What's your name?' wordt een standaardzin. Zij die een relatie hebben, zullen very very very happy blijven.
Als laatste bestemming van de dag trekken we naar Intramuros, de overblijfselen van de Spaanse nederzetting. Op het gemak nemen we de tijd om het museum van dr. Rizal (leider van de geweldloze opstand tegen de spanjaarden) te bezoeken en wandelen we rond in de site. Op onze wandeling zien we een wit kruis als gedenkteken. Tijdens de Japanse bezetting (gedurende WO II) verdronken hier 600 Amerikaanse en Filippijnse krijgsgevangenen. Ze waren opgesloten in de kelders van dit fort en door het hoogwater van de Pasigrivier verdronken ze.
Ondertussen is het half zes en keren we terug naar ons verblijfplaats.
De verdere avond nemen we de tijd om te bekomen van deze rollercoaster van emoties.
Kira en Stephanie
We worden wakker in de metropool Manila. De hitte overvalt ons. Na een stevig ontbijt vertrekken we met onze gids Joseph richting Manila stad. Diegene die nog niet wakker zijn, worden gewekt door zijn luide, maar zeer duidelijke uitleg.
Wist je trouwens dat...
- Manila genoemd is naar de waterlelie (nila)
- er 1,8 miljoen mensen wonen op een oppervlakte van 39km² (Brussel 4x zo groot)
- 33% van de bevolking onder de armoedegrens leeft (minder dan €500 per JAAR)
- 83% katholiek is
- 35°C geen uitzondering is
- het er maar 4 maanden droog is
- het verkeer een grote chaos is, waardoor afstanden uitgedrukt worden in tijd en niet in aantal km
- de gemiddelde levensverwachting 71 is
- Manila lange tijd overheerst werd door de Spanjaarden (16e E-19e E) & de Amerikanen (20e E- WOII)
De regering lijkt zich niets aan te trekken van de situatie van deze mensen. Gelukkig zijn er lokale organisaties (gesteund door de kerk) die zich ontfermen over de bevolking.
Na een uitleg in de vernieuwde kerk, krijgen we de unieke kans om kennis te maken met deze ellende. We stappen uit de bus en staan perplex: overal zitten/staan/liggen mensen, links en rechts zijn er primitieve winkeltjes met groenten, vlees en vis. De geur mag echt wel stank genoemd worden. Allereerst gaan we naar het monument ter nagedachtenis van de honderden overledenen enkele jaren geleden bij een trash slide. Ze werden levend begraven. De dame die ons rondleidt, wijst ons er op dat er opnieuw gebouwd wordt op de belt en dat een nieuw drama niet uit te sluiten valt.
Vervolgens bezoeken we een van de lokale projecten: "children feeding program". Vrijwilligers maken daar 5x per week één maaltijd klaar voor de kinderen. We nemen even de tijd om kennis te maken met hen.
Als laatste gaan we naar het lokaal hospitaaltje: een team van Duitse artsen wisselt elkaar om de zes weken af zodat er het hele jaar door een arts aanwezig is voor medische basiszorg. We krijgen korte toelichting door arts Wolfgang.
Aangedaan zetten we onze tocht verder en wat we dan te zien krijgen, overtreft echt alles. We lopen tussen de huisjes door, met onze voeten in het modderige afval. Dit is niet te vatten en valt al zeker niet onder woorden te brengen. Het is schrijnend om te zien en op de bus is het muisstil. De deuren sluiten. Wij rijden weg. maar voor hen blijft deze wereld ronddraaien...
Een lunchpauze volgt.
Daarna zetten we koers naar Kiapo, een bedevaartsoord. Hier aanschouwen we Black Nazarene, het beeld dat in de jaarlijkse processie door Manila rondgedragen wordt. We kunnen er eveneens geld geven aan kerkgangers die maar al te graag voor ons bidden. Buiten wachten ons, voor de verandering, winkeltjes (voor de aandachtige blogvolger, zie eerder). Enkelen onder ons laten zich verleiden door de toekomstvoorspellers.
Toekomstvoorspellen voor dummies:
vrijgezellen zullen very very very soon geen vrijgezel meer zijn. De zoektocht naar de mysterieuze man met een N wordt gezocht. 'What's your name?' wordt een standaardzin. Zij die een relatie hebben, zullen very very very happy blijven.
Als laatste bestemming van de dag trekken we naar Intramuros, de overblijfselen van de Spaanse nederzetting. Op het gemak nemen we de tijd om het museum van dr. Rizal (leider van de geweldloze opstand tegen de spanjaarden) te bezoeken en wandelen we rond in de site. Op onze wandeling zien we een wit kruis als gedenkteken. Tijdens de Japanse bezetting (gedurende WO II) verdronken hier 600 Amerikaanse en Filippijnse krijgsgevangenen. Ze waren opgesloten in de kelders van dit fort en door het hoogwater van de Pasigrivier verdronken ze.
Ondertussen is het half zes en keren we terug naar ons verblijfplaats.
De verdere avond nemen we de tijd om te bekomen van deze rollercoaster van emoties.
Kira en Stephanie
zondag 15 april 2012
Zondag 15 april
Hiep hiep hoera, Tom is 20 vandaag!! Vanmorgen moeten we vroeg uit de veren, want we hebben een lange busrit voor de boeg. Onderweg naar Manilla maken we een tussenstop bij het paradijselijke '100 Islands'. Met een bootje varen we tussen de eilandjes en gaan we hier en daar aan land. We genieten van het zeer zoute water, de stralende zon en rotsblokken die dienst doen als springplank.
We gaan nog zes uur de baan op en bereiken onze verblijfplaats in Manilla. Daar worden we hartelijk ontvangen door Fr. Mark met een heerlijke barbecue en een verfrissend ijsje!
We gaan nog zes uur de baan op en bereiken onze verblijfplaats in Manilla. Daar worden we hartelijk ontvangen door Fr. Mark met een heerlijke barbecue en een verfrissend ijsje!
Soms zeggen foto's meer dan 1000 woorden...
Charon, Evelyne & Yasmina
Charon, Evelyne & Yasmina
 |
| Uitzicht op Manilla by night vanuit Taytay |
zaterdag 14 april 2012
Zaterdag 14 april
Goeiemorgen morgen, goeiedag!
Blij jullie weer te kunnen 'updaten'. Iedereen is weer klaarwakker na een verkwikkende douche (al dan niet warm). Cornflakes en melk, leve het continentaal ontbijt!
De groep chirurgie heeft wat pech vandaag. Ze missen de operatie net, enkel de laatste hechtingen kunnen ze nog meepikken. De uitgebreide rondleiding maakt echter veel goed.
De medische groep heeft het getroffen, want ze krijgen een extra rondleiding door het lab, waar maligne tumorcellen onder de microscoop bekeken worden. Verder krijgen we ook het revalidatiecentrum te zien, waar ook vrijwilligers werken.
De groep BGH staat een massabesnijdenis te wachten. 40 patiëntjes in één zaal en 300 in het totaal! Met de voetjes bengelend van de tafel, wordt de traditie in stand gehouden. Ook een opistothonus (zie wikipedia; verrijk uw kennis) en een bevalling passeren de revue.
Op pediatrie is het uiterst kalm. Blijkbaar worden Filippijnse kindjes niet ziek in het weekend... ofwel zijn ze gefascineerd door de nieuwe relatie van Josje van K3.
Een enkeling doet een powernap en daarna is het tijd voor ons laatste uurtje les. Typhoid fever, hepatitis A en amebiasis zijn de belangrijkste door voedsel en water overdraagbare ziektes in de Filippijnen. Opnieuw iets bijgeleerd dus. Aanrader van de dag: handen wassen, groenten en fruit spoelen en dit allemaal met proper water!
Op naar het museum voor cultuur en kunst in de Cordillera. Miniatuur houten huisjes, een doodskist, werktuigen, sieraden; het is er allemaal.
We brengen nog een verrassingsbezoek aan het hoofdkwartier van Momfi waar we ons kadootje voor Ethel en Charly overhandigen. Ook zij verrassen ons met een geschenk. Hier scheiden onze wegen, want ze vertrekken op een medische missie.
Daarna is er vrije tijd (lees: valies maken, kaartjes posten naar het thuisfront en vooral SHOPPEN). Het avondmaal is terug voorzien in de kantine, maar voor het dessert (jaja, onze gebeden worden verhoord) trekken we met de taxi naar een fancy hotel. Heerlijk!
Morgenvroeg vertrekken we richting Manilla: Manila, here we come!
Anne-Leen, Julie & Saartje
Gezegde van de dag:
"Karel doesn't share food!"
Blij jullie weer te kunnen 'updaten'. Iedereen is weer klaarwakker na een verkwikkende douche (al dan niet warm). Cornflakes en melk, leve het continentaal ontbijt!
De groep chirurgie heeft wat pech vandaag. Ze missen de operatie net, enkel de laatste hechtingen kunnen ze nog meepikken. De uitgebreide rondleiding maakt echter veel goed.
De medische groep heeft het getroffen, want ze krijgen een extra rondleiding door het lab, waar maligne tumorcellen onder de microscoop bekeken worden. Verder krijgen we ook het revalidatiecentrum te zien, waar ook vrijwilligers werken.
 |
| Massabesnijdenis (rij) |
Op pediatrie is het uiterst kalm. Blijkbaar worden Filippijnse kindjes niet ziek in het weekend... ofwel zijn ze gefascineerd door de nieuwe relatie van Josje van K3.
Een enkeling doet een powernap en daarna is het tijd voor ons laatste uurtje les. Typhoid fever, hepatitis A en amebiasis zijn de belangrijkste door voedsel en water overdraagbare ziektes in de Filippijnen. Opnieuw iets bijgeleerd dus. Aanrader van de dag: handen wassen, groenten en fruit spoelen en dit allemaal met proper water!
Op naar het museum voor cultuur en kunst in de Cordillera. Miniatuur houten huisjes, een doodskist, werktuigen, sieraden; het is er allemaal.
We brengen nog een verrassingsbezoek aan het hoofdkwartier van Momfi waar we ons kadootje voor Ethel en Charly overhandigen. Ook zij verrassen ons met een geschenk. Hier scheiden onze wegen, want ze vertrekken op een medische missie.
Daarna is er vrije tijd (lees: valies maken, kaartjes posten naar het thuisfront en vooral SHOPPEN). Het avondmaal is terug voorzien in de kantine, maar voor het dessert (jaja, onze gebeden worden verhoord) trekken we met de taxi naar een fancy hotel. Heerlijk!
Morgenvroeg vertrekken we richting Manilla: Manila, here we come!
Anne-Leen, Julie & Saartje
Gezegde van de dag:
"Karel doesn't share food!"
Vrijdag 13 april
Liefste dagboek,
Om 7u springt iedereen uit bed, trekt de gordijnen open, en vergeet onmiddellijk de korte nacht bij het zien van de ochtendzon.
Als echte Belgische bourgondiërs reppen we ons naar het ontbijt waar heerlijke boterhammen met choco-duo op ons wachten.
De groep BGH vertrekt eerst. We worden meteen gedropt in de vergadering van artsen en assistenten van de dienst psychiatrie. Ze bespreken de voorbije dag op een zeer gestructureerde manier, alsof van elke minuut notitie gemaakt wordt. Het is even schrikken wanneer we horen wat sommige patiënten doen (zo dronk bv één patiënt zijn urine).
Na een gesprek met sommige patiënten krijgt ook onze groep de kans om een bevalling te zien. Erna volgt de verdere rondleiding in het ziekenhuis, en zien we dezelfde patiënten als de vorige groepen.
Ook de groep chirurgie is al vroeg op post want er staat een spectaculaire 5 uur durende operatie op het programma: het uithalen van een tumor (zo groot als een tomaat) uit de frontale lob van de hersenen. Een unieke kans! De chirurgen vragen ons een gebed voor te lezen voor een goede afloop van de operatie. Ook al is het een heel moeilijke operatie (patiënt verloor 3 liter bloed!), toch neemt de sympathieke neurochirurg zeer veel tijd voor onze vragen en heerst er een familiale sfeer in het operatiekwartier.
Door gebrek aan geld gebruikt de arts een houtboor voor het maken van kleine gaatjes in de schedel, om deze dan terug aan elkaar te naaien.
Bij de groepen 'Medicine' en 'Pediatrics' is het de reeds gekende gang van zaken. Geen spectaculaire gevallen, maar toch een interessante voormiddag.
Het valt ons allemaal op hoe hartelijk we hier telkens opnieuw ontvangen worden, hoeveel tijd iedereen in ons wil steken en hoeveel we mogen zien en horen. De kijkstages zijn ervaringen voor het leven.
's Middags krijgen we les over de parasieten die we gisteren door onze microscoop konden zien. Na een korte pauze leren we eindelijk waarom we ons constant moeten insmeren met de stinkende deetspray, want malaria en vooral dengue zijn hier vaak voorkomende ziektes. Het dengue virus infecteert 50-100 miljoen mensen per jaar, en komt vooral voor in Azië en in sommige streken van de VS.
De malaria parasiet heeft al een half miljard mensen geïnfecteerd en nog steeds sterven er 1-3 miljoen mensen/jaar.
's Avonds vertrekken we richting de mall waar pater Eugène ons trakteert op een heerlijk biefstuk friet in 'the sizzling plate'. Overbodig om te zeggen, maar het heeft iedereen enorm gesmaakt :-D
Met een voldaan gevoel begeven de mannen zich, stoer als ze zijn, naar het gamecenter. De pesossen vliegen de deur uit... Op het afgesproken uur gaan we met ons allen op zoek naar een local pub.
What happens in Baguio, stays in Baguio.... ;-)
Tot morgen dagboek :-)
Liefs
Michelle en Louise
xxx
Quote van de dag:
Stéfanie tijdens de bespreking van de dag: "...en toen kregen we een rondleiding door de couveuses"
Om 7u springt iedereen uit bed, trekt de gordijnen open, en vergeet onmiddellijk de korte nacht bij het zien van de ochtendzon.
Als echte Belgische bourgondiërs reppen we ons naar het ontbijt waar heerlijke boterhammen met choco-duo op ons wachten.
De groep BGH vertrekt eerst. We worden meteen gedropt in de vergadering van artsen en assistenten van de dienst psychiatrie. Ze bespreken de voorbije dag op een zeer gestructureerde manier, alsof van elke minuut notitie gemaakt wordt. Het is even schrikken wanneer we horen wat sommige patiënten doen (zo dronk bv één patiënt zijn urine).
Na een gesprek met sommige patiënten krijgt ook onze groep de kans om een bevalling te zien. Erna volgt de verdere rondleiding in het ziekenhuis, en zien we dezelfde patiënten als de vorige groepen.
Door gebrek aan geld gebruikt de arts een houtboor voor het maken van kleine gaatjes in de schedel, om deze dan terug aan elkaar te naaien.
Bij de groepen 'Medicine' en 'Pediatrics' is het de reeds gekende gang van zaken. Geen spectaculaire gevallen, maar toch een interessante voormiddag.
Het valt ons allemaal op hoe hartelijk we hier telkens opnieuw ontvangen worden, hoeveel tijd iedereen in ons wil steken en hoeveel we mogen zien en horen. De kijkstages zijn ervaringen voor het leven.
's Middags krijgen we les over de parasieten die we gisteren door onze microscoop konden zien. Na een korte pauze leren we eindelijk waarom we ons constant moeten insmeren met de stinkende deetspray, want malaria en vooral dengue zijn hier vaak voorkomende ziektes. Het dengue virus infecteert 50-100 miljoen mensen per jaar, en komt vooral voor in Azië en in sommige streken van de VS.
De malaria parasiet heeft al een half miljard mensen geïnfecteerd en nog steeds sterven er 1-3 miljoen mensen/jaar.
's Avonds vertrekken we richting de mall waar pater Eugène ons trakteert op een heerlijk biefstuk friet in 'the sizzling plate'. Overbodig om te zeggen, maar het heeft iedereen enorm gesmaakt :-D
Met een voldaan gevoel begeven de mannen zich, stoer als ze zijn, naar het gamecenter. De pesossen vliegen de deur uit... Op het afgesproken uur gaan we met ons allen op zoek naar een local pub.
What happens in Baguio, stays in Baguio.... ;-)
Tot morgen dagboek :-)
Liefs
Michelle en Louise
xxx
Quote van de dag:
Stéfanie tijdens de bespreking van de dag: "...en toen kregen we een rondleiding door de couveuses"
donderdag 12 april 2012
Donderdag 12 april
Na het ontbijt trekken we met onze labojas in de hand richting ziekenhuis alwaar we in dezelfde groepen een andere dienst dan gisteren bezoeken.
- Groep ER en medicine: eerst krijgen we een snelle rondleiding, waarna we in 2 groepjes van 3 de ER en de ICU (Intensive Care Unit) mogen bezoeken. We trekken op ontdekking en ondervragen de patiënten en dokters. We mogen een astmapatiënt ausculteren (!); zien een EKG afnemen en wonen een onderzoek van een kindje met diarree bij. Op de ICU liggen slechts 3 patiënten.
- Groep chirurgie: Helaas zijn er in de voormiddag geen operaties gepland, maar we krijgen een boeiende rondleiding door twee vriendelijke artsen op de afdeling chirurgie en verloskunde.'s Namiddags krijgen we de kans om een nierresectie mee te maken, wat we allen erg boeiend vonden.
- Groep Pediatrie: De dokter vertelt ons dat het in deze periode redelijk kalm is op de afdeling, de enige patiënten die we zien zijn verkouden en eentje heeft de bof. Echter, wanneer het regenseizoen er is en de tijgermug actief is, zorgt deze voor een uitbraak van dengue en zijn er veel patiënten.
- Groep BGH: Het is een fantastische ervaring! Dezelfde enthousiaste arts als gisteren geeft ons een rondleiding. We starten op de dienst psychiatrie waar de arts ons meteen voor de leeuwen gooit: hij vraagt ons een gesprek met een patiënt aan te gaan (en geeft ons mee welke vragen we het beste stellen) waarna we tot een conclusie moeten proberen te komen. Het vragenuur houdt niet op en ook op alle andere diensten (neus-keel-oor; oncologie; ...) die hij ons toont, blijft hij vragen stellen. We gaan naar het bevallingskwartier waar we opnieuw een bevalling mogen meevolgen en wederom betrekken de gynaecologen ons bij het gebeuren.
Alle groepen krijgen weer heel wat interessante casussen te zien en tevreden gaan we de middag in.
De groep van Chirugie trekt na het middageten terug naar het ziekenhuis. De anderen nestelen zich op de plastieken banken om vol aandacht te luisteren naar de les over seksueel overdraagbare aandoeningen. Dr. Taguiling brengt ons een geanimeerde les die aangevuld wordt met voor zich sprekende foto's. Ze begint de les met het indrukwekkend cijfer van 333 miljoen nieuwe gevallen van SOA's per jaar wereldwijd.
De meest voorkomende SOA's in de Filippijnen zijn gonorroe en herpes simplex. Deze worden dan ook uitvoerig besproken, samen met nog vele andere waarvan een aantal ons onbekend in de oren klinken. Zo krijgen we te horen dat syfilis (die ons wel bekend in de oren klinkt) de enige niet pijnlijke SOA is. Ook kent deze ziekte verschillende stadia, waarvan het tertiaire stadium zelfs het hart kan aantasten en paralyse kan veroorzaken.
We merken dat het katholieke geloof grote invloed heeft op het leven in de Filippijnen. Zo is het nodig om condooms te gebruiken om SOA's te vermijden, maar mag men ze anderzijds niet aanraden omdat dit als contraceptiva gebruikt wordt. Off the record raden de artsen het wel aan, dit mag echter niet op papier staan.
Na een pauze met warme chocomelk en koffie zijn we klaar om een initiatie fecalyse te volgen. Na een zeer interessante uitleg over de verschillende parasieten, maken we zelf onze preparaten met menselijke stoelgang. Met de lessen van Professor Baert in ons achterhoofd bedienen we de microscoop met twee handen en bekijken we aandachtig de preparaten. Het competitiebeest in ons komt los en we zoeken naar zoveel mogelijk parasieten.
Na het practicum bezoeken we het instituut voor inclusief onderwijs. Een sympathieke West-Vlaming afkomstig uit Geluwe, Ignaas Demyttenaere, legt ons uit hoe ze op een creatieve manier hulpmiddelen maken voor doven en blinden in het gewoon onderwijs.
De bespreking van de dag eindigt met de belofte van Guido om ons te trakteren op een lekker ijsje. Laat ons bidden dat hij het niet vergeet!Anne-Leen en Fien
Abonneren op:
Posts (Atom)